Hipervigjilenca – Një simptomë e PTSD dhe ankthit

Hipervigjilenca është një tipar kryesor i çrregullimit të stresit post-traumatik (PTSD), që përfshin një gjendje të rritur të ndjeshmërisë shqisore dhe vigjilencës për kërcënimet e mundshme.

Individët me PTSD shpesh përjetojnë hipervigjilencë kronike së bashku me kujtime të përsëritura të traumës pas përballjes me një ngjarje shumë shqetësuese.

Njerëzit me hipervigjilencë ndihen vazhdimisht sikur rreziku mund të lindë në çdo moment. Trupi i tyre mund të jetë vazhdimisht në gatishmëri të lartë, duke i bërë ata të irrituar dhe të paaftë për t’u çlodhur. 

Kjo formë e rëndë e ankthit mund të çojë në lodhje emocionale dhe vështirësi në përqendrim.

Kur hipervigjilenca ndodh për shkak të PTSD-së, mjediset ose situatat e mëparshme jo-kërcënuese mund të ngarkohen me rrezik të perceptuar, duke shkaktuar panik. 

Për shembull, zhurmat e forta, hapësirat e mbushura me njerëz ose përshkrimet mediatike të dhunës ose traumës mund të shkaktojnë reagime akute të hipervigjilencës.

Lexoni më shumë:

1. A na mban të sigurt hipervigjilenca?
2. Hipervigjilenca vs Paranoja
3. Përmbledhje e PTSD
4. Shkaqet e zakonshme të hipervigjilencës
5. Shenjat e gjendjeve hipervigjilente
6. Problemi me hipervigjilencën
7. Opsionet e trajtimit

1. A na mban të sigurt hipervigjilenca?

Stimulimi shqisor, si djersitja e pëllëmbëve, rrahjet e zemrës dhe shikimi nga njëra anë në tjetrën, aktivizohen për të na mbajtur të sigurt gjatë kohëve të rrezikut për të na përgatitur për një përgjigje lufto ose ik.

Ndonjëherë, kjo aktivizohet si përgjigje ndaj një kërcënimi të perceptuar dhe që nuk është i pranishëm. Kjo klinikisht njihet edhe si hipervigjilencë.

Hipervigjilenca është një gjendje psikologjike shpesh e frikshme, vetë-mbrojtëse e vlerësimit të vazhdueshëm të mjedisit tuaj. 

Kur dikush po përjeton hipervigjilencë shkakton ndjeshmëri të përforcuar shqisore ndaj mjedisit dhe sistemi nervor është vigjilent për të zbuluar kërcënimet e mundshme.

Ky mbi-stimulim i sistemit nervor çon në sjellje të çrregullt dhe të ekzagjeruar vetëmbrojtëse në përgjigje të një rreziku të perceptuar.

Kur përjetohet për një periudhë të gjatë kohore, hipervigjilenca kronike përfshin një mbireagim të vazhdueshëm ndaj një kërcënimi.

Hipervigjilenca ka shumë implikime serioze në cilësinë e jetës. Mund të çojë në lodhje mendore dhe vështirësi në gjumë.

2. Hipervigjilenca vs Paranoja

Hipervigjilenca dhe paranoja janë shenja të çrregullimeve të shëndetit mendor si çrregullimi bipolar, ankthi, skizofrenia dhe çrregullimi i stresit post-traumatik (PTSD).

Shenja më e spikatur e PTSD është hipervigjilenca, ndërsa shenja më e spikatur e skizofrenisë është paranoja.

Frika është emocioni themelor i hipervigjilencës dhe paranojës. 

Megjithatë, paranoja ndryshon nga hipervigjilenca.

Për shembull:

• Një person paranojak do të ketë mendime që kalojnë në deluzione. Këto deluzione shpesh kanë të bëjnë me ide të dyshimta për njerëzit e tjerë.
• Nga ana tjetër, hipervigjilenca është një gjendje që përfshin skanimin e fiksuar të mjedisit për të parë kërcënimet.
• Paranoja është e përqendruar tek e tashmja dhe përfshin besime të pavërteta dhe specifike për njerëzit.
• Ndërsa hipervigjilenca është një gjendje alarmi e përqendruar në të ardhmen që përfshin frikën për rrezikun e afërt.

3. Përmbledhje e PTSD

Ngjarjet jashtëzakonisht stresuese mund të lënë gjurmë të qëndrueshme në kujtesën e një individi. 

Çrregullimi i stresit post-traumatik (PTSD) është një gjendje e shëndetit mendor që përfshin shqetësime të shpeshta psikologjike për shkak të një ngjarjeje të madhe traumatike.

Një ngjarje traumatike është një përvojë stresuese ose kërcënuese që përjetohet. Pas ekspozimit ndaj traumës, PTSD prek rreth 5% deri në 10% të popullsisë dhe është më e lartë tek gratë sesa tek burrat.

PTSD karakterizohet nga dëmtimi i funksionimit optimal të përditshëm. 

Disa nga shenjat e PTSD përfshijnë rikthime të përsëritura, sulme paniku, depresion, ankthe dhe hipervigjilencë të vazhdueshme.

4. Shkaqet e zakonshme të hipervigjilencës

Disa nga shkaktarët e zakonshëm në kontekstin e PTSD që mund të stimulojnë hipervigjilencën janë:

• Përkujtues të ngjarjes traumatike, të tilla si pamjet, tingujt, erërat ose ndjesitë që lidhen me traumën
• Mjedise ose situata të ngjashme që i ngjajnë vendndodhjes ose kontekstit të ngjarjes traumatike
• Stresorët emocionalë ose fizikë, të tillë si ankthi, sulmet e panikut ose nivelet e larta të stresit
• Çrregullime të gjumit ose ankthe të lidhura me ngjarjen traumatike
• Emocione të forta, të tilla si frika, zemërimi ose trishtimi
• Shkaqet sociale ose ndërpersonale, të tilla si konfliktet, kritikat ose refuzimet
• Përdorimi i substancave
• Shkaktarët ndijorë, të tillë si zhurmat e forta, lëvizjet e papritura ose hapësirat e mbushura me njerëz
• Lajme, media ose biseda për ngjarje të ngjashme traumatike në të tashmen ose të kaluarën

Është e rëndësishme të theksohet se shkaktarët mund të jenë shumë individualë dhe mund të ndryshojnë nga personi në person, dhe është thelbësore të punohet me një psikolog për t’i trajtuar.

5. Shenjat e gjendjeve hipervigjilente

Shenjat fiziologjike

Sistemi nervor simpatik aktivizohet, duke bërë që adrenalina dhe noradrenalina të lëshohen në qarkullimin e gjakut në përgatitje për t’u larguar ose për t’iu përgjigjur rrezikut.

Kjo përgjigje është e dukshme përmes shenjave të mëposhtme:

• Pupilat e zgjeruara
• Rritja e rrahjeve të zemrës
• Rritja e presionit të gjakut
• Djersitje
• Frymëmarrje e shpejtë
• Rritja e ndjeshmërisë ndaj dhimbjes dhe emocioneve
• Energji e shtuar
• Trembje e lehtë
• Shumë reaktive
• Çrregullime të gjumit

Shenjat Emocionale

Efektet emocionale shpesh shkaktojnë probleme në një mënyrë jetese funksionale të shëndetshme. Disa nga shenjat më të zakonshme janë:

• Ankthi
• Reflektime
• Shqetësim
• Frikë ose shqetësim i vazhdueshëm
• Parashikimi i rrezikut
• Shpërthime emocionale
• Luhatje humori
• Zemërimi

Në disa raste:

• Tërheqja emocionale
• Shkëputja
• Paranoja

Shenjat e sjelljes

Shenjat e sjelljes janë mekanizma mbrojtës që mund të bien ose në sjellje shmangieje, arratisëse ose sjellje agresive.

Disa shembuj të shenjave të zakonshme në secilën kategori janë si më poshtë:

Sjelljet shmangëse dhe arratisëse

Si shmangie, individët priren të ngrijnë ose të ikin, duke u tërhequr nga mjediset sociale dhe duke u izoluar.

Kjo mund të ndërhyjë në shtyllat e rëndësishme të mirëqenies, për shembull duke shkaktuar përkeqësim të marrëdhënieve.

• Përdorimi dhe/ose abuzimi i substancave
• Shmangia e bisedave dhe konfrontimeve të vështira
• Tërhequr në mjedise sociale ose situata të reja
• Duke mos dëgjuar të tjerët
• Të menduarit me dëshirë ose ëndërrim me sy të hapur
• Izolimi nga miqtë dhe familja

Sjelljet konfrontuese dhe agresive

Njerëzit me reagime agresive dhe konfrontuese kanë prirje për të luftuar ose sulmuar për mbrojtje.

Kjo ndonjëherë mund të çojë në probleme me ligjin.

• Reagimi i tepruar ndaj stimujve të zakonshëm
• Zemërohen shpesh dhe lehtësisht
• Duke mohuar çdo faj
• Sjellja kontrolluese
• Agresion impulsiv
• Kalimi i fajit te të tjerët
• Marrja e rrezikut

6. Problemi me hipervigjilencën

Fatkeqësisht, shumë individë që përjetojnë hipervigjilencë i drejtohen ilaçeve si zgjidhje për këtë mbistimulim dhe stres kronik. Më konkretisht, vlerësohet se 46.4% e pacientëve me PTSD kanë gjithashtu probleme me përdorimin e substancave (McCauley, 2012).

Përveç problemeve të abuzimit me substancat, shumë njerëz raportojnë vështirësi për të fjetur.

Studimet tregojnë se në hipervigjilencë, ka një aktivizim të vazhdueshëm, të rastësishëm dhe të fuqizuar të amigdalës, e cila është një rajon i trurit i lidhur me rregullimin e emocioneve dhe frikën.

Insula është një rajon tjetër i trurit i vendosur në korteksin cerebral që është gjithashtu përgjegjës për rregullimin e emocioneve, si dhe për përpunimin e ndjesive trupore.

U zbulua se ishte aktiv edhe gjatë gjumit tek njerëzit që përjetonin hipervigjilencë. Hipereksitimi i amigdalës dhe i insulës i atribuohet faktorëve shqetësues si vështirësia për të fjetur, ndjenja e zgjimit gjatë gjumit dhe perceptimi i shtuar i dhimbjes.

7. Opsionet e trajtimit

Për fat të mirë, ka shumë qasje trajtimi për hipervigjilencë.

Terapia

Terapia përfshin komunikimin me një psikoterapist për t’ju ndihmuar të kuptoni dhe kapërceni betejat tuaja mendore në një mënyrë bashkëpunuese. Shumë variacione të terapisë mund të përdoren për të menaxhuar hipervigjilencën.

Mjekimi

Medikamentet mund të ndihmojnë në uljen e disa shenjave të hipervigjilencës në disa raste dhe përshkruhen rast pas rasti.

Medikamentet mund të mos jenë hapi i parë drejt trajtimit për të gjithë. Është e rëndësishme të diskutoni mjekimin me një profesionist i cili mund të përcaktojë nëse kjo është e duhur për ju, si dhe të përshkruajë efektet anësore të mundshme.

Aftësitë përballuese

Prioriteti i kujdesit për veten është mënyra më e mirë për të mbështetur veten përmes kësaj përvoje sfilitëse emocionale dhe mund të përfshijë praktika të përditshme si:

Ushtrimet e ndërgjegjes 

Një komponent thelbësor i ushtrimeve të ndërgjegjësimit është ndërgjegjësimi për mendimet negative sapo dalin në sipërfaqe dhe në vend që të ndiqni mendimin ose të përsiatni mbi të, ai thjesht vëzhgohet dhe lihet të largohet.

Frymëmarrje

Frymëmarrja e thellë është një mjet i shkëlqyer që është treguar se aktivizon sistemin nervor parasimpatik dhe stimulon nervin vagus.

Sistemi nervor parasimpatik është aktiv gjatë relaksimit dhe shpesh quhet reagimi i pushimit dhe tretjes. Ka reagim të kundërt fiziologjik me sistemin nervor simpatik që aktivizon përgjigjen e stresit lufto ose ik.

Ushtrimi

Siç u përmend më herët, një nga problemet me hipervigjilencën është se rrit ndjeshmërinë ndaj dhimbjes. Për ta kundërshtuar këtë, ushtrimi mund të jetë shumë efektive në zbutjen e dhimbjes.

Gjatë stërvitjes, trupi lëshon kimikate të njohura si endorfinë. Endorfinat lidhen me receptorët e opiumit dhe rrisin ndjenjat pozitive, të ngjashme me morfinën. Pra ato ndihmojnë në uljen e dhimbjes dhe stresit.

Ndërsa ka një sërë aftësish përballuese që mund t’i përdorni në shtëpi, mund të jetë e vështirë të trajtoni vetë shkakun kryesor të hipervigjilencës.Prandaj, kontaktimi me një ekspert mund të jetë jashtëzakonisht i dobishëm dhe mund t’ju ndihmojë të ndiheni të sigurt gjatë rikuperimit.

Konkluzion

Hipervigjilenca është një përvojë emocionalisht e lodhshme që ndikon në shumë fusha të jetës suaj, nga ndërveprimet sociale stresuese deri te vështirësitë për të fjetur.

Është e rëndësishme të theksohet se shenjat e gjendjeve hipervigjilente, veçanërisht në PTSD, mund të ndryshojnë ndjeshëm nga personi në person. Është e mundur që dikush të përjetojë disa, por jo të gjitha, nga shenjat e renditura në këtë artikull.

Megjithatë, është thelbësore të theksohet se vetëm përjetimi i një ose dy shenjave nuk është i mjaftueshëm për vetë-diagnostikim. Një diagnozë e duhur mund të bëhet vetëm nga një profesionist i kualifikuar i shëndetit mendor pas një vlerësimi gjithëpërfshirës.

Puna për të gjetur një plan trajtimi që i përshtatet më së miri nevojave tuaja, i njohur gjithashtu si një qasje e individualizuar e trajtimit, është kritike për të rivendosur mirëqenien mendore dhe fizike dhe përfundimisht për të jetuar një jetë të lumtur dhe të shëndetshme.

Nëse jeni të paqartë për hapat e trajtimit mund të konsultoheni këtu për trajtimin që i përshtatet rastit tuaj.

The post Hipervigjilenca – Një simptomë e PTSD dhe ankthit appeared first on Psikologu online.