Votat, iniciativat dhe referendumet zvicerane – historia e tyre

Zviceranët votojnë rregullisht për një gamë të gjerë propozimesh dhe vendimesh qeveritare.

Që nga viti 1848, përveç zgjedhjeve të përgjithshme, votuesit zviceranë janë thirrur të votojnë për 677 referendume dhe nisma. 48% e këtyre votave u pranuan. Midis 1848 dhe 1900 kishte afërsisht një nga këto vota në vit. Që nga viti 1991, ka pasur afër 10 në vit, transmeton albinfo.ch.

Në përgjithësi, jashtë zgjedhjeve të përgjithshme, në Zvicër ka tre lloje votash: referendume të detyrueshme, referendume fakultative dhe nisma popullore.

Një referendum i detyrueshëm zakonisht kërkohet kur parlamenti dëshiron të modifikojë kushtetutën. Për t’u pranuar këto vota duhet të arrijnë një shumicë të dyfishtë. Një shumicë e dyfishtë arrihet kur shumica e votuesve në të gjithë vendin votojnë në favor të referendumit dhe ajo arrin një shumicë në shumicën e kantoneve. Që nga viti 1848 ka pasur 242 vota të tilla dhe 73% e tyre janë pranuar, transmeton tutje albinfo.ch.

Një referendum fakultativ zhvillohet në përgjigje të një ligji të miratuar nga parlamenti. Kryesisht, ligjet e modifikuara nga parlamenti futen automatikisht. Megjithatë, votat mund të thirren për të parandaluar futjen e tyre. Vota të tilla, të cilat mund të inicohen me mbledhjen e 50,000 nënshkrimeve brenda 100 ditëve, njihen si referendume fakultative. Për t’u pranuar këto vota kërkojnë vetëm një shumicë popullore. Që nga viti 1848 ka pasur 215 të tilla dhe 58% e tyre janë pranuar.

Lloji i tretë i votës, një nismë popullore, fillon jashtë qeverisë. Partitë politike janë zakonisht shumë të përfshira, megjithatë këto vota nuk janë iniciuar nga parlamenti apo Këshilli i Shteteve, dhoma e lartë e Zvicrës. Me qëllim ndryshimin e kushtetutës, nismat popullore kërkojnë që të mblidhen 100,000 nënshkrime brenda 18 muajve. Që nga viti 1848 ka pasur 236 vota të tilla, por vetëm 11% e tyre janë pranuar.

Në përgjigje të nismave popullore, parlamenti dhe Këshilli Federal, ekzekutivi i Zvicrës, mund të paraqesin një kundërpropozim. Këto mund të jenë direkte ose indirekte.

Një kundërpropozim i drejtpërdrejtë është një alternativë ndaj nismës. Nëse organizatorët e iniciativës pranojnë kundërpropozimin, atëherë elektorati voton për pranimin e kundërpropozimit. Nëse nisma nuk tërhiqet, atëherë zgjedhësve u paraqitet si iniciativa ashtu edhe kundërpropozimi. Kjo do të thotë se votuesit hedhin një votë po/jo dhe zgjedhin midis nismës dhe kundërpropozimit nëse vota pranohet.

Kundërpropozimet indirekte janë propozime të bëra nga parlamenti për të modifikuar ligjet si një alternativë ndaj ndryshimeve kushtetuese të kërkuara nga një nismë. Këto hyjnë në fuqi nëse nisma tërhiqet nga organizatorët ose refuzohet nga votuesit dhe askush nuk nis një referendum të suksesshëm kundër kundërpropozimit. Organizatorët e iniciativës mund të pranojnë me kusht kundërpropozime indirekte. Kjo do të thotë se iniciativa u paraqitet votuesve nëse kundërpropozimi refuzohet në referendum.

Këto tre lloje votash mund të thirren në nivel federal, kantonal dhe komunal. Pra, përveç një mesatare prej 10 votash federale në vit, votuesve mund t’u paraqiten referendume dhe iniciativa në nivel kantonal dhe komunal. Për fat të mirë, procesi është i automatizuar dhe i thjeshtë. Formularët e votimit shfaqen automatikisht në kuti postare shumë përpara ditës së votimit dhe formularët janë të thjeshtë për t’u plotësuar dhe postuar.

Shkalla e pjesëmarrjes së votuesve zakonisht varion ndërmjet 40% e 50%. Shkalla më e lartë e pjesëmarrjes që nga futja e të drejtës së votës së grave në një nivel federal në 1971 është 78.7% kur zviceranët u pyetën në vitin 1992 nëse Zvicra duhet të anëtarësohet në BE. 50.3% votuan për të mos u anëtarësuar. Ky votë ndau kombin.

The post Votat, iniciativat dhe referendumet zvicerane – historia e tyre appeared first on Albinfo.