Si nisi shija e njeriut për mish?

Nga Gazeta “SI”- Konsumimi i mishit të kafshëve të mëdha mendohet gjerësisht se ka qenë një faktor kyç në evolucionin e njeriut. Ai i lejoi homininëve të hershëm, si australopitekët, të zhvillonin tru më të mëdhenj rreth 3.4 milion vjet më parë. Por në një kohë kur ata ende nuk ishin në gjendje të prodhonin mjete të sofistikuara për gjueti, sigurimi i mishit nga kafshë që i peshonin shumë më tepër përbënte një sfidë të madhe dhe të rrezikshme.

Studiuesit besojnë sot se paraardhësit tanë mund të kenë fituar shijen për mish jo përmes gjuetisë, por përmes mbledhjes së ngordhësirave, kufomat e lëna pas nga grabitqarët e tjerë. Edhe pse pjesa më e madhe e mishit mund të ishte tashmë e konsumuar ose e prishur, homininët e hershëm përdornin gurë për të thyer kockat dhe për të hyrë në palcën yndyrore, një burim energjie i jashtëzakonshëm dhe ushqyesish thelbësorë për zhvillimin e trurit.

Sipas paleoantropologes së Universitetit Yale, Jessica Thompson, “synimi i palcës jo vetëm që i mundësonte homininëve të hynin në një burim të ri ushqimi që shumica e mishngrënësve nuk mund ta përdornin, por ishte edhe një aktivitet me rrezik relativisht të ulët”. Ky kombinim i përfitimeve të larta kalorike me kosto të ulët energjie mund të ketë shërbyer si pika e nisjes për evolucionin e zakoneve mishngrënëse të njeriut.

Një studim i publikuar nga Qendra Kombëtare Spanjolle e Kërkimeve për Evolucionin Njerëzor (CENIEH), nga Ana Mateos dhe Jesús Rodríguez, mbështet këtë ide. Sipas tyre, kërkimi i ngordhësirave ishte jetik për mbijetesën e homininëve të hershëm. Edhe pse ngrënia e mishit të ngordhur mbartte rrezikun e patogjenëve dhe mundësinë e përballjes me grabitqarë, studimet ekologjike tregojnë se kufomat ishin më të zakonshme dhe të disponueshme sidomos kur burimet e tjera ushqimore mungonin.

Mateos thekson se acidi i fortë në stomakun e njeriut mund të ketë evoluar si një mbrojtje natyrore kundër toksinave dhe baktereve të mishit të prishur. Gjithashtu, homininët ishin në gjendje të udhëtonin për distanca të gjata pa shpenzuar shumë energji, duke i bërë kërkues të efektshëm të kufomave. Aftësia për komunikim dhe bashkëpunim u dha atyre avantazh në ndarjen e informacionit dhe mbrojtjen nga grabitqarët, ndërsa përdorimi i gurëve mund t’i ndihmonte të largonin kafshët e tjera nga kufomat.

“Sot e dimë që ngordhësirat luajnë një rol themelor në ekosisteme dhe se të gjitha speciet mishngrënëse i konsumojnë ato në një shkallë apo tjetër,” thotë Mateos. “Madje edhe shumë grupe moderne gjuetarë-mbledhës vazhdojnë ta praktikojnë këtë sjellje.”

Mbledhja e ngordhësirave mund të ketë qenë një hap vendimtar në historinë e njeriut dhe një strategji e zgjuar, me rrezik të ulët e përfitim të lartë, që jo vetëm ushqeu trupin, por edhe ushqeu evolucionin e trurit dhe inteligjencës sonë.

Burimi: Archaelogy News

The post Si nisi shija e njeriut për mish? appeared first on Gazeta Si.