Donald Trump pretendon të jetë president i paqes, por në vend po nxit luftë civile

Jonathan Freedland- The Guardian

Përdorimi i pamëshirshëm i Gardës Kombëtare nga ana e tij për të kërcënuar qytetet dhe armiqtë politikë është i pashembullt. Ai po përgatitet për betejë kundër “armikut të brendshëm”.

Donald Trump do të ishte më mirë të shpresonte që anëtarët e komitetit të Nobelit të mos i kushtojnë vëmendje asaj që po ndodh brenda Shteteve të Bashkuara. Nëse do të hidhnin një sy, do të vinin re një model të çuditshëm. Ndërsa presidentit amerikan i pëlqen të luajë rolin e paqebërësit jashtë vendit, në shtëpi ai është sjellësi i luftës.

Është e lehtë që fakti i parë të fshehë, ose të largojë vëmendjen tonë nga i dyti. Kjo javë ishte një rast konkret. Filloi me udhëtimin e Trump në Izrael, ku ai u përshëndet si një një sundimtar i fuqishëm, emri i të cilit do të përmendej për mijëvjeçarë të tjerë, njeriu që kishte ndërmjetësuar atë që ai vetë mburret se është një paqe “e përjetshme”.

Lëreni mënjanë suksesin e Trumpit, për të cilin ai me siguri meriton disa merita, duke i shtyrë Hamasin dhe Izraelin të bien dakord për një armëpushim dhe lirimin e pengjeve dhe të burgosurve, një marrëveshje e brishtë që nuk adreson, e lëre më të zgjidhë, konfliktin themelor izraelito-palestinez. Ai e paraqiti atë si një triumf të shekujve dhe një nivel më shumë në rolin e paqebërësit të tij, duke e çuar në tetë numrin e luftërave që ai pretendon se i ka përfunduar.

Në fakt, i frymëzuar nga suksesi i tij, ai po provon përsëri atë që mendonte se do të ishte e lehtë, por që, për acarimin e tij, ka rezultuar po aq komplekse sa paralajmëruan të gjithë ekspertët e urryer dhe kundërshtarët e shtetit të thellë: lufta e Rusisë kundër Ukrainës. Të enjten ai njoftoi planin e tij për t’u takuar përsëri me Vladimir Putinin, këtë herë të pritur nga Viktor Orbán në Budapest (gjë që ka përfitimin anësor të lumtur të talljes së BE-së).

I pashqetësuar nga dështimi i takimit të tyre të fundit në Alaska dhe nga dështimi i tij për t’iu kundërvënë Putinit, Trump beson qartë se ka një vrull paqësor dhe se magjia shëruese që solli prekja e tij në Gaza do të bashkojë në mënyrë të ngjashme Moskën dhe Kievin.

Por ajo që e minon këtë pamje të re, gati për Nobel, të Trump nuk është vetëm mburrja absurde, apo edhe konfuzioni i stilit dhe optikës së paqebërjes për substancën dhe korrupsionin e fortë që kërkon. Është fakti se ai po nxit luftë në shtëpi kundër qytetarëve të tij. Nuk po flas në mënyrë metaforike. Gjithnjë e më shumë, analistë seriozë, jo të prirur për hiperbola, po paralajmërojnë se Trump duket i vendosur të provokojë një luftë të dytë civile amerikane. Provat po grumbullohen.

Më e dukshmja është vendosja e trupave amerikane nga Trump në rrugët e qyteteve të Amerikës. Ai pretendon se vendimet e tij fillestare për të dërguar Gardën Kombëtare në Los Angeles, Washington DC, Chicago, Portland dhe Memphis ishin të motivuara vetëm nga shqetësimi për krimin. Sipas tij, këto vende ishin “të pushtuara” nga dhuna dhe policia lokale kishte nevojë për ndihmën e tij. Por kjo nuk qëndron.

Të dhënat tregojnë se shumica e qyteteve që Trump ka synuar kanë shkallë më të ulëta të krimit të dhunshëm sesa qytetet e tjera të mëdha që kanë mbetur të paprekura. (Nga 10 qytetet kryesore të SHBA-së me problemet më të mëdha të krimit, Trump ka goditur vetëm një: Memphis.) Pra, pse Trump do të dërgonte trupa?

Një shpjegim është se ai jeton në një flluskë filtri kaq të mbyllur, burimet e tij të informacionit kaq të ngushta, saqë ai nuk është në zotërim të fakteve aktuale. Më herët këtë muaj, ai e përshkroi Portlandin, Oregon si një “ferr të ndezur”, duke shtuar se “Shih zjarre kudo. Shih përleshje, dhe dua të them vetëm dhunë. Është thjesht kaq e çmendur.” Njerëzit e Portlandit – duke ngarë biçikletën ose duke i çuar fëmijët e tyre në park, si zakonisht – ishin të hutuar. Duket se Trump kishte qenë duke parë Fox News, duke ngatërruar pamjet nga trazirat e vitit 2020 me ato të sotme.

Por asnjë nga këto nuk është gabim. Sepse ajo që kanë të përbashkët qytete si Çikago, Los Anxhelosi dhe Portlandi nuk janë shkallët e imagjinuara të krimit të pakontrolluar, por diçka që e zemëron shumë më tepër Trumpin: ato janë qytete të drejtuara nga demokratët në shtete të udhëhequra nga demokratët. (Ideja është se Klivlend, Ohio dhe Kansas Siti, Missouri kanë shkallë më të larta të krimit të dhunshëm, por janë nën guvernatorë republikanë. Pra, ato janë lënë të qeta).

Ky është një akt politik nga Trumpi, i projektuar për të frikësuar fortesat e mundshme të opozitës. Disa kritikë dyshojnë se administrata shpreson të provokojë dhunë nga ata, qytetet e të cilëve tani ndihen si territor i pushtuar. Ndoshta një trazirë ose një sulm ndaj ushtrisë që mund të transmetohet menjëherë, siç ishte vrasja e Charlie Kirk, si një akt terrorizmi i majtë që meriton një goditje të mëtejshme, sekuestrim të kompetencave të emergjencës ose pezullim të lirive.

Të tjerë besojnë se kjo ka të bëjë me normalizimin e pranisë së trupave në rrugë para zgjedhjeve të mesit të mandatit të vitit të ardhshëm, një garë vendimtare që mund t’i çojë republikanët në humbjen e Dhomës së Përfaqësuesve, duke u dhënë demokratëve një kontroll serioz mbi pushtetin e Trump. Sipas kësaj pikëpamjeje, trupat do të jenë në vend ose për të trembur pakicat dhe të tjerët që zakonisht mund të votojnë për partinë Demokratike, ose për betejën pas ditës së votimit, për të zbatuar një përpjekje nga Shtëpia e Bardhë për të anuluar rezultatet që nuk shkojnë sipas dëshirës së tyre. Mendoni për një rizgjedhje të 6 janarit 2021 – përveç kësaj here me forcat e armatosura në dispozicion për të siguruar që vullneti i Trump të bëhet.

Kundërshtimi i dukshëm ndaj këtij skenari është se ushtria amerikane me siguri do të refuzonte të përdorej si një instrument politik partiak. Por kjo do të thotë të humbasësh atë që Trump dhe Pete Hegseth – tani i riemërtuar jo si sekretar i mbrojtjes, por si sekretar i luftës – po i bëjnë ushtrisë amerikane. Shikoni takimin mahnitës të muajit të kaluar të qindra admiralëve dhe gjeneralëve të lartë amerikanë, të mbledhur nga e gjithë bota. Trump nuk mund të kishte qenë më i qartë, duke i udhëzuar ata se tani përballeshin me një “armik nga brenda”, se puna e tyre ishte të merreshin me “trazirat civile” dhe se ata duhet t’i konsideronin “qytetet e rrezikshme të Amerikës si fusha stërvitjeje”. Në një moment, Hegseth tha se çdo oficer që nuk pajtohej me konceptin e ri, Trumpian të ushtrisë amerikane duhet të “bëjë gjënë e ndershme dhe të japë dorëheqjen”.

E gjithë kjo vjen në kontekstin e një presidenti që po përdor hapur sistemin e drejtësisë për të ndëshkuar kritikët e tij – vini re aktakuzën e lëshuar të enjten kundër ish-këshilltarit të tij të sigurisë kombëtare, John Bolton – këshilltari kryesor i të cilit e quajti partinë Demokratike një “organizatë ekstremiste vendase” edhe para vrasjes së Kirk; që dërgon agjentë të maskuar për të rrëmbyer njerëz, përfshirë qytetarë amerikanë, nga rrugët; që po përdor mbylljen e qeverisë për të eliminuar “agjencitë Demokratike”, që do të thotë ato xhepa të shërbimit civil të pavarur që mund të veprojnë si një frenues për tekat presidenciale, ndërsa shkurton fondet për institucionet, nga universitetet te transmetimi publik, që mund të bëjnë të njëjtën gjë; dhe që po imponon ortodoksi ideologjike në të gjithë burokracinë federale, me shkarkimin nga FBI të një punonjësi që kishte shfaqur flamurin e krenarisë vetëm shembullin më të fundit.

Trump pëlqen të flasë për paqe kur bëhet fjalë për palestinezët dhe izraelitët ose rusët dhe ukrainasit. Por brenda SHBA-së, ku e kuqja takohet me blunë, ai nuk sheh një garë midis rivalëve, por më tepër një konflikt me një armik që pranon se e urren – një që duhet të luftohet me çdo mjet të nevojshëm, madje deri në fund.

The post Donald Trump pretendon të jetë president i paqes, por në vend po nxit luftë civile appeared first on Ditar.al.